موضوع آزارنده ای که بعضاً نیروهای ارزشی جامعه ما را مثل اسپند آتش گرفته می گدازد، ناسپاسی، بداخلاقی، بدرفتاری و تهاجم گفتاری و نوشتاری به شیروژنانی است که اگر در دفاع مقدس به شهادت می رسیدند، هم اکنون اسطوره های نسل امروز و نسلهای فردای جامعه محسوب شده و محبوبیت آنها فراگیر و پایان ناپذیر بود.

ظاهراً تنها جرم این رزمنده شیران عملیاتهای شهادت طلبانه در جبهه های نبرد یعنی همرزمان و همسنگران شهدا که برخی از آنها حتی الگوهای شهدا و فرماندهان آنها نیز بوده اند،  همین است که زنده اند و توفیق شهادت نیافته و از کاروان شهدا جا و جدا مانده اند!

روزگار عجیبی است که انسان بدون آنکه جرمی مرتکب شود، تنها و تنها بایستی تاوان زنده ماندن خویش را بپردازد و بدتر از آن اینکه از انسان توقع داشته باشند که مثل تندیس موزه ها، ساکت و صامت مانده و قدیس وار به تقدیس نگاه دیگران دلخوش کرده و از ادامه نقش آفرینی اجتماعی و سیاسی و فرهنگی انصراف دهد!

جانبازان و رزمندگان و آزادگانی می توانند محترم و مقدس بمانند که در منطقه ممنوعه قدرت و ثروت، ورود نکرده و قدم نگذارند و حتی اگر دستاوردهای دفاع مقدس در تهدید تاراج نااهلان و نامحرمان قرار گرفته باشد، آنها موضعی نگرفته و کاری نکنند، اگر فتنه ای علیه نظام ولایی ما برپا شد، آنها موضع نگیرند و به میدان نیایند و در 9 دی ها دیده نشده و حماسه های "لبیک به ولایت" نیافرینند، امر به معروف و نهی از منکر نکنند، به زندگی خنثی و راهبانه خود را عادت دهند و خلاصه اینکه خاطر کسی را از خود نیازارند و منافقانه و دو پهلو زندگی کرده و مرگ اجتماعی خود را پذیرفته و تاریخ مصرف خود را تمام شده بپندارند!؟!

جالب اینجاست که آنها فقط می توانند در حد یک راوی یا شاهد عینی به خاطرات نخ نماشده جنگ بپردازند و حق ندارند اسرار جنگ هویدا کرده و تئوری پردازی جهادی اندیشانه داشته باشند و اگر مسئولیتی هم دارند، باید مواظب باشند که حساسیت کسی را برنیانگیزانند و جالب تراینکه آنها نباید خود را بیشتر از اینها جلوه دهند و مثلاً هوای شرکت در انتخابات پیدا کرده و بخواهند حریف و رقیب کسی باشند.

شاید برخی ها این تعبیرها را ناشی از توهمات ذهنی نگارنده بدانند، ولی اینگونه نیست، چرا که وسعت و دامنه تخریب آنها بسیار زیاد است و با اولین موضع گیری، آنچنان به تخریب آنها می پردازند که انسان فراموش می کند که این عزیزان روزی که بسیاری از افراد دنبال سوراخ موش می گشتند تا از جان خود حفاظت کنند، در خطوط مقدم و حتی فراتر از خطوط مقدم، شجاعانه می جنگیدند و به چنین روزهایی هم نمی اندیشیدند!

متاسفانه گاهی قلم و تریبون دست کسانی است که هیج درکی از روزهای پرخطر نداشته و برای اثبات اینکه حق زندگی و حضور و موضعگیری و مسئولیت دارند، از پیشقراولان و پیشکسوتان جهاد و شهادت، سلب آبرو کرده و آنها را مانع شکوفائی خود می انگارند و با واژه های تلخی همچون بی بصیرت، ریاکار، قدرت طلب، بیسواد، نظامی، رانتی و تحمیلی میهمان می کنند.

به هر حال این واژه ها نشان از بی ارادتی سهوی و یا تعمدی بکارگیرانش به رزمندگان دفاع مقدس دارد که چون زورشان به شهدا نمی رسد، متاسفانه گاهی خانواده ها و گاهی هم یاران و فرماندهان شهدا را می آزارند و این همان پدیده تلخی است که به مناسبت هفته گرامیداشت دفاع مقدس بایستی بطور جدی به آن پرداخت، چرا که اگر شهدا خوبند و الگوهای رفتاری ما تلقی می شوند، پس می توان یارانشان را نیز البته با رعایت قانون استثناءها،  همینگونه نگریست و آنها را با زخم زبانها و درشت گوئی های رسانه ای و غیره آزرده خاطر نکرد.

صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه